O książce: 2010 / Brytyjscy krytycy zatytułowali Daphne, wydaną w 2008 roku, najbardziej uderzającą powieść neogotycką od czasów Trzynastej opowieści. I jeśli Diana Setterfield tylko skojarzeniowo odsyłała czytelnika do klasyki literatury angielskiej XIX i XX wieku, do twórczości sióstr Bronte i Daphne Du Maurier, to Justine Picardie czyni z nich swoich głównych bohaterów, ze wszystkimi ich obsesjami i pasjami. Tutaj Daphne Du Maurier, kupując od maniakalnego kolekcjonera rękopisy wątpliwego pochodzenia, pisze biografię Branwella Brontë, nikczemnego i zhańbionego brata słynnych Charlotte i Emily, a także młodej absolwentki Cambridge, naszej współczesnej, zbierając materiał do swojej rozprawy doktorskiej o Daphne , zaczyna czuć się jak bohaterka słynnej „Rebeki”. Podobnie jak „Rebecca”, „Jane Eyre” czy „Wichrowe wzgórza”, „Daphne” to powieść o tym, co gęste i nieznane, które żyje w każdym człowieku i którego nie można zrozumieć ani kontrolować. A jest tu po prostu zbyt wiele rodzinnych tajemnic, ponurych rezydencji i złowieszczych duchów przeszłości..